Ο ΓΕΡΟ-ΜΑΝΩΛΙΟΣΟ ΓΕΡΟ-ΜΑΝΩΛΙΟΣ Εμείς στη Κρήτη κάθε Μάη, την Άνοιξη γιορτάζομε αλλιώς. Η μνήμη μας σ` αγώνες πάει, που έκανε ο Γερο-Μανωλιός. Μ` ένα δρεπάνι, την μαγκούρα, με την αξίνα και την πέτρα, και οχτρός τα βρήκε σκούρα κι η λογική εβγήκε ψεύτρα. Και πέσαν οι οχτροί χιλιάδες ριγμένοι από τον ουρανό, κι η Κρήτη με τις κουζουλάδες, τους στέλνει πίσω το πουρνό. Κοπρίσανε τα χώματα τα άγια, κι οι ρίζες του δεντριού της Λεφτεργιάς πήρανε δύναμη στα πλάγια που ήταν λημέργια αντριγιάς. Εμείς τον Μάη κάθε χρόνο όλοι γινόμαστε παιδιά κι η Κρήτη μας προστάζει μόνο που της φοράμε κατακόκκινα σκουτιά. Κρύβοντας αίματα και φλόγες μες το πυρό το ηλιοφώς κι ως τρέχουν τα κρασιά οι ντόγες του πεντοζάλη αρχίζει ο χορός. Κι αρχίζει σιγανό το βήμα λες κι είναι αύρα απαλή ως πάει κι ΄ρχεται το κύμα και την στεριά γλυκοφιλεί. Κι ως του κρασιού η αεράδα κλουθά της λύρας τον σκοπό Η Κρητικιά ασκώνεται σβελτάδα κι έλα σου λέει να σου πω. Κι αναπετούν τα σβέλτα πόδια ως σαλτοδέρνονται στη γη κι είναι της Κρήτης μας τα λόγια που ρέουν σαν αστείρευτη πηγή. Κι όσοι την γλώσσα την κατέχουν βλέπουν κι ακούνε τον σκοπό και στον πεντόζαλο συντρέχουν, της Κρήτης λένε ΣΑΓΑΠΩ. Κι η Κρήτη τότε αναταράζει -τα λόγια της αρέσουν τα γλυκά- ανοίγει τα φτερά της και σ` αρπάζει και στα ουράνια σε πετά. Και νοιώθεις ρίγη υπερηφάνειας μέθη τ` αψήλου ηδονική. Δώρα της Κρήτης της ουράνειας. Να πώς γλεντούμε οι Κρητικοί. Εμείς στη Κρήτη κάθε Μάη την Άνοιξη γιορτάζομε αλλιώς. Της Κρήτης η ιδέα αν σε φάει, εσύ `σαι ο Γέρο-Μανωλιός.- Ο ΓΕΡΟ-ΜΑΝΩΛΙΟΣ Εμείς στη Κρήτη κάθε Μάη, την Άνοιξη γιορτάζομε αλλιώς. Η μνήμη μας σ` αγώνες πάει, που έκανε ο Γερο-Μανωλιός. Μ` ένα δρεπάνι, την μαγκούρα, με την αξίνα και την πέτρα, και οχτρός τα βρήκε σκούρα κι η λογική εβγήκε ψεύτρα. Και πέσαν οι οχτροί χιλιάδες ριγμένοι από τον ουρανό, κι η Κρήτη με τις κουζουλάδες, τους στέλνει πίσω το πουρνό. Κοπρίσανε τα χώματα τα άγια, κι οι ρίζες του δεντριού της Λεφτεργιάς πήρανε δύναμη στα πλάγια που ήταν λημέργια αντριγιάς. Εμείς τον Μάη κάθε χρόνο όλοι γινόμαστε παιδιά κι η Κρήτη μας προστάζει μόνο που της φοράμε κατακόκκινα σκουτιά. Κρύβοντας αίματα και φλόγες μες το πυρό το ηλιοφώς κι ως τρέχουν τα κρασιά οι ντόγες του πεντοζάλη αρχίζει ο χορός. Κι αρχίζει σιγανό το βήμα λες κι είναι αύρα απαλή ως πάει κι ΄ρχεται το κύμα και την στεριά γλυκοφιλεί. Κι ως του κρασιού η αεράδα κλουθά της λύρας τον σκοπό Η Κρητικιά ασκώνεται σβελτάδα κι έλα σου λέει να σου πω. Κι αναπετούν τα σβέλτα πόδια ως σαλτοδέρνονται στη γη κι είναι της Κρήτης μας τα λόγια που ρέουν σαν αστείρευτη πηγή. Κι όσοι την γλώσσα την κατέχουν βλέπουν κι ακούνε τον σκοπό και στον πεντόζαλο συντρέχουν, της Κρήτης λένε ΣΑΓΑΠΩ. Κι η Κρήτη τότε αναταράζει -τα λόγια της αρέσουν τα γλυκά- ανοίγει τα φτερά της και σ` αρπάζει και στα ουράνια σε πετά. Και νοιώθεις ρίγη υπερηφάνειας μέθη τ` αψήλου ηδονική. Δώρα της Κρήτης της ουράνειας. Να πώς γλεντούμε οι Κρητικοί. Εμείς στη Κρήτη κάθε Μάη την Άνοιξη γιορτάζομε αλλιώς. Της Κρήτης η ιδέα αν σε φάει, εσύ `σαι ο Γέρο-Μανωλιός.- Ο ΓΕΡΟ-ΜΑΝΩΛΙΟΣ Εμείς στη Κρήτη κάθε Μάη, την Άνοιξη γιορτάζομε αλλιώς. Η μνήμη μας σ` αγώνες πάει, που έκανε ο Γερο-Μανωλιός. Μ` ένα δρεπάνι, την μαγκούρα, με την αξίνα και την πέτρα, και οχτρός τα βρήκε σκούρα κι η λογική εβγήκε ψεύτρα. Και πέσαν οι οχτροί χιλιάδες ριγμένοι από τον ουρανό, κι η Κρήτη με τις κουζουλάδες, τους στέλνει πίσω το πουρνό. Κοπρίσανε τα χώματα τα άγια, κι οι ρίζες του δεντριού της Λεφτεργιάς πήρανε δύναμη στα πλάγια που ήταν λημέργια αντριγιάς. Εμείς τον Μάη κάθε χρόνο όλοι γινόμαστε παιδιά κι η Κρήτη μας προστάζει μόνο που της φοράμε κατακόκκινα σκουτιά. Κρύβοντας αίματα και φλόγες μες το πυρό το ηλιοφώς κι ως τρέχουν τα κρασιά οι ντόγες του πεντοζάλη αρχίζει ο χορός. Κι αρχίζει σιγανό το βήμα λες κι είναι αύρα απαλή ως πάει κι ΄ρχεται το κύμα και την στεριά γλυκοφιλεί. Κι ως του κρασιού η αεράδα κλουθά της λύρας τον σκοπό Η Κρητικιά ασκώνεται σβελτάδα κι έλα σου λέει να σου πω. Κι αναπετούν τα σβέλτα πόδια ως σαλτοδέρνονται στη γη κι είναι της Κρήτης μας τα λόγια που ρέουν σαν αστείρευτη πηγή. Κι όσοι την γλώσσα την κατέχουν βλέπουν κι ακούνε τον σκοπό και στον πεντόζαλο συντρέχουν, της Κρήτης λένε ΣΑΓΑΠΩ. Κι η Κρήτη τότε αναταράζει -τα λόγια της αρέσουν τα γλυκά- ανοίγει τα φτερά της και σ` αρπάζει και στα ουράνια σε πετά. Και νοιώθεις ρίγη υπερηφάνειας μέθη τ` αψήλου ηδονική. Δώρα της Κρήτης της ουράνειας. Να πώς γλεντούμε οι Κρητικοί. Εμείς στη Κρήτη κάθε Μάη την Άνοιξη γιορτάζομε αλλιώς. Της Κρήτης η ιδέα αν σε φάει, εσύ `σαι ο Γέρο-Μανωλιός.-

Ο ΓΕΡΟ-ΜΑΝΩΛΙΟΣ

     Εμείς στη Κρήτη κάθε Μάη,           

την Άνοιξη γιορτάζομε αλλιώς.

Η μνήμη μας σ` αγώνες πάει,

που έκανε ο Γερο-Μανωλιός.

Μ` ένα δρεπάνι, την μαγκούρα,

με την αξίνα και την πέτρα,

και οχτρός τα βρήκε σκούρα

κι η λογική εβγήκε ψεύτρα.

Και πέσαν οι οχτροί χιλιάδες

ριγμένοι από τον ουρανό,

κι η Κρήτη με τις κουζουλάδες,

τους στέλνει πίσω το πουρνό.

Κοπρίσανε τα χώματα τα άγια,

κι οι ρίζες του δεντριού της Λεφτεργιάς

πήρανε δύναμη στα πλάγια

που ήταν λημέργια αντριγιάς.

Εμείς τον Μάη κάθε χρόνο

όλοι γινόμαστε παιδιά

κι η Κρήτη μας προστάζει μόνο

που της φοράμε κατακόκκινα σκουτιά.

Κρύβοντας αίματα και φλόγες

μες το πυρό το ηλιοφώς

κι ως τρέχουν τα κρασιά οι ντόγες

του πεντοζάλη αρχίζει ο χορός.

Κι αρχίζει σιγανό το βήμα

λες κι είναι αύρα απαλή

ως πάει κι ΄ρχεται το κύμα

και την στεριά γλυκοφιλεί.

      Κι ως του κρασιού η αεράδα

κλουθά της λύρας τον σκοπό

Η Κρητικιά ασκώνεται σβελτάδα

κι έλα σου λέει να σου πω.

Κι αναπετούν τα σβέλτα πόδια

ως σαλτοδέρνονται στη γη

κι είναι της Κρήτης μας τα λόγια

που ρέουν σαν αστείρευτη πηγή.

Κι όσοι την γλώσσα την κατέχουν

βλέπουν κι ακούνε τον σκοπό

και στον πεντόζαλο συντρέχουν,

της Κρήτης λένε ΣΑΓΑΠΩ.

Κι η Κρήτη τότε αναταράζει

-τα λόγια της αρέσουν τα γλυκά-

ανοίγει τα φτερά της και σ` αρπάζει

και στα ουράνια σε πετά.

Και νοιώθεις ρίγη υπερηφάνειας

μέθη τ` αψήλου ηδονική.

Δώρα της Κρήτης της ουράνειας.

Να πώς γλεντούμε οι Κρητικοί.

Εμείς στη Κρήτη κάθε Μάη

την Άνοιξη γιορτάζομε αλλιώς.

Της Κρήτης η ιδέα αν σε φάει,

εσύ `σαι ο Γέρο-Μανωλιός.-