Το παράπονο του ΛΙΑΠΗ
Δακρύζω με παράπονο με πόνο συλλογούμαι
που είναι τόσο άδικος ο κόσμος όπου ζούμε.
Εγώ `φαγα μικρή μπουκιά τέλη κυκλοφορίας
κι άλλα ξαδέρφια, συγγενείς και τέκνα γαλαρίας
με δυο μασέλες μασουλούν και πρόσθετα δοντάκια
τον κρατικό τον κορβανά και μίζες και μιζάκια.
Ποτέ τους δεν δουλέψανε, μα στον παρά `ναι πρώτοι
κι όμως δεν ακουστήκανε της λύρας τους οι κρότοι.
Αυτοί `ναι σ` όλα τους πλαστοί, δεν είναι από σόϊ
και όμως τρώνε πιο πολλά κι αυτό `ναι που με τρώει.
Να σας τους κράξω να γευτούν κι αυτοί τη λοιδορία
με τα βραχιόλια τα σφιχτά κι άδικη τιμωρία.
Έχω και ένα ξάδερφο , που χάρη στ` όνομά του
γίνηκε και πρωθυπουργός και χαίρεται η καρδιά του.
Έχω μπαρμπάδες κι ανηψιούς, θείες και παραθείες
και τρώνε κράτος συνεχώς! Γνήσιες συμμορίες.
Κι εγώ `φαγα μικρή μπουκιά και γίνηκα ρεζίλι
κι εκράξανέ με οι εχθροί , με κράξανε κι οι φίλοι.
Άπονε κόσμε και ντουνιά, αχάριστοι ανθρώποι,
ρόμπα με καταντήσατε, εκάμετέ με Πόπη.
Αφού καλά το ξέρετε πως όλοι στο γκουβέρνο
κανείς δεν είναι : "Δίδω σου". Όλοι τους είναι: "Παίρνω".
Έτσι με μεγαλώσατε Έλληνες όλοι κι όλοι,
πως να σας τρώγω το ψωμί και πως το πορτοφόλι.
Όλοι ως τώρα κάνατε, όλοι στραβά τα μάτια.
Τώρα ξεστραβωθήκατε; και ψάχνετε στ` αγκάθια;
Κι είσαστε και ξυπόλυτοι, κι άμυαλοι όπως πάντα
να ξέρετε πως έχετε Λιάπη Μιχάλη μάγκα.
Και θα γυρίσει ο τροχός και στα ψηλά θ` ανέβω
και στο εξής μαστορικά και μόρτικα θα κλέβω.
Αυτή `ναι Τέχνη υψηλή την έχω σπουδασμένη
και όσα κλέψεις πιο πολλά απόθεμα σου μένει.
Τα είπα κι αξαλάφρωσα κάπου στην Μαλαισία
στου Βούδα τον Χρυσό Ναό με τόση παρρησία.-
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου