Σολωμός Σολωμού

    Σολωμός Σολωμού

Στο Παραλίμνι, ο Σολωμός Σολωμού,

μ’ ένα τσιγάρο αναμμένο στα χείλη,

διάπλατά  ‘νοιξε του χάροντα την πύλη

και βγήκε  πάνω στο μπαλκόνι τ’ ουρανού.

Με σταυρουδάκι στο δασύτριχο λαιμό,

το ασπρογάλαζο βαθιά  μές στα στήθη,

τ΄οχτρού καβάλησε τον βέβηλο ιστό

μ’ αντρειοσύνη,  και θέληση  ασυνήθη.

Άοπλος, μόνο με τη φλόγα της καρδιάς

και την αγάπη για το πάτριο, το χώμα,

στους αττίλες δίδει μάθημα αντρειάς

και τον πυροβολούν μέσα εις το στόμα.

Οι βάρβαροι σωστή δεν έχουνε καρδιά.

είν’ άπονοι, δεν έχουν αντρειοσύνη,

της ανθρωπότητας κι αν κράτησαν δαδιά,

πώς να την κάψουν, σπεύδανε με βιασύνη.

Το στόμα που  ΄μαθε το δίκιο  να μιλεί,

του άδικου  πάντα έφραζε  το δρόμο

και των βαρβάρων ερεθίζι την χολή,  

που ξέρουν ν’ απαντούν σπέρνοντας τον τρόμο.

Μα το Αιγαίο  κι αν φλογίζεται συχνά

του Έλληνα ‘ναι το μέγα μετερίζι

αλλά κι η ψυχή του ουδέποτε ξεχνά,

πως νερό δικό του είναι και τ’ ορίζει,

νερό που σβήνει τις θεόρατες φωτιές,

νερό που καίγεται, νερό που ανάβει,

νερό που ρέει στων Ελλήνων τις καρδιές

κι αγίασε του Αιγαία το καράβι,

νερό που δένει την ακτή με την ακτή,

νερό που βρέχει μόνο την μια Ελλάδα,

γιατί ανέκαθεν  την κράτησε αυτή

του κάθε ωραίου και σοφού τη δάδα.
          στέλιοσκωστήσπυριδάκης